تصویر 6 ضلعی مرموز زحل به ثبت رسید

به گزارش خبرگزاری مهر، این ساختار 6 ضلعی از زمانی که فضاپیمای ویه جر در دهه 1980 آن را کشف کرد به صورت علامت سئوالی بزرگ در ذهن دانشمندان باقی مانده است. کاسینی از سال 2006 تا کنون با استفاده از طیف سنج خود به رصد این 6 ضلعی مرموز در نور مادون قرمز و نور مرئی پرداخته است اما تمامی تصاویر به ثبت رسیده نسبت به تصویر اخیر از وضوح بسیار پایین تری برخوردار بودند.دانشمندان گمان می بردند این ساختار6 ضلعی مسیر فورانهای گازی یا تندبادهای اتمسفری است اما اینکه چه عاملی می تواند گاز یا جریان هوا را در چنین ساختار سخت و زاویه داری هدایت کند به شکل سئوالی بی پاسخ باقی مانده بود.

 

 

تصویر اخیری که توسط کاسینی به ثبت رسیده است تابش موجهایی را از گوشه های 6 ضلعی نمایان کرده و ساختارهای چند دیواره ای را در هر یک از ضلعهای 6 ضلعی نشان می دهد.

یکی از بیگانه ترین ویژگی های این 6 ضلعی نقطه ای بزرگ در میان این ساختار است که به گفته دانشمندان این نقطه می تواند با نقطه ای که در خارج از 6 ضلعی قرار داشته و در سال 1991 به تدریج ناپدید شده است در ارتباط باشد. این همان سالی است که زحل با توجه به مدت طولانی سالهایش، وارد شب قطبی زمستانی شد. هر یک سال در زحل برابر 29 سال در زمین است.

بر اساس گزارش پاپ ساینس، تصویر آخر کاسینی در پی فرصتی به ثبت رسید که پس از پدیده اعتدال شب و روز این سیاره در آگوست 2009 به دست آمد. این پدیده نشانه آغاز بهار شمالی در این سیاره است.

ستاره شناسان استرالیایی با کمک تلسکوپ اروپایی VLT موفق شدند به اطلاعات جدیدی درباره معمای قدیمی مربوط به ستارگان شبیه به خورشید دست یابند.

به گزارش خبرگزاری مهر ، ستاره شناسان تاکنون اطلاعات دقیقی در خصوص تغییرات عجیب سالانه نور حدود یک سوم ستارگان شبیه به خورشید در دست نداشته اند.  

در دهه های اخیر دانشمندان توضیحات احتمالی بسیاری را در این خصوص ارائه کرده اند اما اکنون ستاره شناسان رصدخانه مانت استروملو در استرالیا با کمک رصدهای تلسکوپ جنوب اروپای VLT  واقع در شیلی به اطلاعات جدیدی رسیده اند که می تواند تا حدود این معمای قدیمی را حل کند.

این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "ستاره شناسان در این مورد در تاریکی هستند. ما موفق شدیم یک سری از کامل ترین رصدهای تا به امروز را برای این تغییرات به دست آوریم."

این محققان 30 سال است که به دنبال حل این معما هستند و تاکنون توانسته اند حدود یک سوم از ستارگان شبیه به خورشید را چه در کهکشان راه شیری و چه در سایر کهکشانها رصد کنند. این تحقیقات نشان داد که این ستاره ها در آستانه رسیدن به پایان عمر خود و کمی قبل از تبدیل شدن به کوتوله سفید، کاملا سرخ، سرد و بسیار بزرگ می شوند. در این دوره زمانی به این ستارگان غولهای سرخ نیز می گویند. این ستارگان قدیمی تغییرات دوره ای نور بسیار شدید را در سقف زمانی دو سال نشان می دهند.

این دانشمندان افزودند: "تصور می شود که این تغییرات به سبب پالسهای ستاره ای باشد. با این پالسها ستاره غول پیکر گسترش می یابد و منقبض می شود. به این ترتیب نور آن به صورت متناوب ضعیف و قوی می شود. با وجود این، یک سوم این ستاره ها یک تغییرات دوره ای غیر قابل توضیحی از خود نشان می دهند به طوری که دوره زمانی تغییرات آنها به جای دو سال، پنج سال است."

این ستاره شناسان به منظور کشف منشای این ویژگی ثانویه به مدت دو سال و نیم 58 ستاره را واقع در سحابی بزرگ ماژلان کنترل کردند.

این محققان با کمک طیف نگار با وضوح تصویر بالای FLAMES/GIRAFFE که روی تلسکوپ VLT نصب شده است طیفهایی را به دست آورده و این طیفها را با تصاویری که از تلسکوپهای دیگر تهیه کرده بودند ترکیب کردند و یک مجموعه بسیار ویژه از اطلاعات مربوط به این ستارگان تغییرپذیر را ارائه کردند.

براساس گزارش Universe Today، این اطلاعات با هیچ یک از مدلهایی که تصور می شد سازگاری ندارند و بنابراین می توانند راهی جدید به سوی حل این معما بگشایند.

انفجار سنگین ترین ستاره

اخترشناسان شواهدی دال بر وجود ستاره‌ای 200 بار سنگین‌تر از خورشید پیدا کرده‌اند. ابرنواختری که از انفجار این ستاره ایجاد شده، 30 ماه است بدون افت درخشندگی، عناصر مختلف جدول تناوبی را تولید می‌کند.

اخترشناسان توانسته‌اند انفجار دیوانه‌وار ستاره‌ای را مشاهده کنند که به احتمال بسیار زیاد، سنگین‌ترین ستاره دیده‌شده است. به نظر می‌رسد این انفجار ابرنواختری که ماه‌هاست ادامه دارد، بیش از 50 برابر جرم خورشید (ده به توان 32 کیلوگرم، یکصد‌هزار میلیارد میلیارد میلیارد کیلوگرم) مواد مختلف تولید کرده باشد. این مواد در نهایت در تشکیل منظومه‌های ستاره‌ای مانند منظومه شمسی خودمان استفاده خواهند شد.به گزارش نیچر، این انفجار که SN2007bi نامیده شده، در برنامه نقشه‌برداری دیجیتالی تلسکوپ 5متری پالومار برای جستجوی ابرنواخترها کشف شد. نخستین درخشش این انفجار در 19 فروردین 1386 دیده شد، اما برخلاف اغلب ابرنواخترها که پس از چندهفته کم‌نورتر می‌شوند، درخشندگی این ابرنواختر برای ماه‌ها ثابت ماند.همین موضوع، اخترشناسان را وادار کرد از بزرگ‌ترین تلسکوپ‌های زمین (تلسکوپ‌های 10 متری کک در موناکی، هاوایی و رصدخانه پارانال در شیلی) برای بررسی این ابرنواختر استفاده کنند. نتایج تحقیقات دو و نیم ساله پژوهشگران که هفته گذشته در مجله نیچر منتشر شد؛ نشان می‌دهد این ابرنواختر حاصل انفجار ستاره‌ای با حداقل جرم اولیه 200 برابر خورشید است. اخترشناسان پیش از این توانسته بودند وجود چنین ابرنواختری را که ابرنواختر زوج-ناپایداری نامیده می‌شود، پیش‌بینی کنند؛ اما تاکنون چنین چیزی را ندیده بودند.پیش از این، اغلب اخترشناسان معتقد بودند که ستاره‌ای سنگین‌تر از 150 برابر خورشید نمی‌تواند وجود داشته باشد؛ زیرا هرقدر ستاره بزرگ‌تر شود، بادهای ستاره‌ای شدیدتری تولید می‌کند که جرم اضافی را از ستاره دور می‌کند.در این انفجار، مقادیر بسیار زیادی (چند برابر سنگینی خورشید) ایزوتوپ رادیواکتیو نیکل 56 در کنار عناصر سبک‌تری مانند کربن و سیلیکون تولید شده که احتمالا واپاشی نیکل رادیواکتیو، عامل درخشش ثابت این ابرنواختر برای چند ماه است.پیش از این، اغلب اخترشناسان معتقد بودند که ستاره‌ای سنگین‌تر از 150 برابر خورشید نمی‌تواند وجود داشته باشد؛ زیرا هرقدر ستاره بزرگ‌تر شود، بادهای ستاره‌ای شدیدتری تولید می‌کند که جرم اضافی را از ستاره دور می‌کند. نقشه‌برداری‌های دیجیتالی که تاکنون از ستارگان کهکشان راه‌شیری و کهکشان‌های اطراف انجام شده بود، این فرضیه را تایید می‌کرد.ستارگان کهکشان راه‌شیری اغلب از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده‌اند؛ اما چند درصدی عناصر سنگین‌تر را نیز می‌توان درون آنها پیدا کرد. این درحالی است که محاسبات نشان می‌دهند سنگین‌ترین ستارگان عالم یا فاقد عناصر سنگین هستند یا درصد آنها فوق‌العاده اندک است. به همین دلیل است که می‌توانند بسیار بزرگ و سنگین شوند و درنهایت در انفجار ابرنواختری زوج-ناپایدار، آتش‌بازی بزرگی در کهکشان راه بیاندازند.انفجار ابرنواختری زمانی اتفاق می‌افتد که سوخت گداخت هسته‌ای ستاره به پایان رسیده باشد. ستارگانی که سنگین‌تر از 1.4 برابر خورشید باشند، به مرور عنصرهای سنگین‌تری را درون هسته تولید می‌‌کنند. فوتون‌های (پرتوهای الکترومغناطیس) آزادشده در این فرآیند آن‌قدر پرانرژی هستند که می‌توانند با فشار آوردن به ذرات ماده، نیروی گرانش را خنثی کنند و ستاره را پایدار نگاه دارند. اما وقتی فرآیند هم‌جوشی هسته‌ای پایان یابد، گرانش غلبه می‌کند و ستاره را به‌شدت فشرده می‌سازد. در اثر این فشردگی، دما به شدت بالا می‌رود و ستاره منفجر می‌شود. این انفجار که جزو پرانرژی‌ترین رویدادهای عالم طبقه‌بندی می‌شود، انفجار ابرنواختری نام دارد و سبب می‌شود تمام عنصرهای جدول تناوبی، بخصوص عنصرهای سنگین‌تر از آهن که در شرایط عادی تولید نمی‌شوند، تشکیل شوند.

به گزارش ایسنا، آژانس فضایی آمریکا عصر جمعه به
وقت ایران به عنوان بخشی از برنامه ای که برای یافتن آب در کره ماه است،
سفینه فضایی خود را به سطح کره ماه کوبید.

ابتدا، قسمت فوقانی یک راکت به وزن 2 هزار و 200
کیلو گرم با سرعتی تقریبا دو برابر سرعت گلوله به داخل حفره ای در قطب
جنوبی کره ماه کوبیده شده و ذرات و خرده های موجود در داخل این حفره بر
فراز سطح ماه پخش شد.

این ذرات و خرده ها که وزن آن نزدیک به 350 تن است تا ارتفاع 10 کیلومتری پخش شده است.

شدت برخورد این راکت با سطح ماه تا حدی است که سبب شد حفره دیگری به پهنای 20 متر و عمق تقریبی 4 متر ایجاد شود.

سفینه LCROSS پس از اصابت این راکت و بررسی
غبارهای ناشی از آن با دستگاه های علمی خود و فرستادن یافته های علمی‌اش
به کره زمین خود به سطح کره ماه برخورد کرد.

کاوشگر LCROSS پنج دوربین و چهار وسیله برای جمع آوری آب داشت.

سفینه هایی هم که به دور کره زمین می گردند، از جمله تلسکوپ فضایی هابل، نیز برای مشاهده و ثبت این برنامه آماده شده بودند.

نتیجه این آزمایش ها به زودی معلوم خواهد شد.

خاک کره ماه از هر صحرایی در کره زمین خشک تر است
ولی چندین سفینه فضایی که در مدار کره ماه می چرخند، نشانه هایی از امکان
وجود آب به صورت منجمد، به دست داده اند.

وجود آب در کره ماه برای کشفیات آینده بشر یک منبع حیاتی است.

جاناتان آمورس، خبرنگار بی بی سی در امور علمی می
گوید چنانچه وجود آب منجمد در قطب های کره ماه ثابت شود، فضانوردان قادر
خواهند بود از این آب نوشیده و برای سوخت راکت از آن استفاده کنند.

در این صورت حتی فرضیه انتقال این آب از کره ماه به کره زمین نیز مطرح خواهد بود.

چنانچه نشانه ای از وجود آب در کره ماه به دست
نیاید، در آن صورت ناسا، ممکن است در برنامه های کنونی خود برای ایجاد
پایگاه هایی در کره ماه تجدید نظر کند.

هزینه اجرای برنامه کنونی 70 میلیون دلار تمام شده است.

وجود آب منجمد در حفره هایی در قطب های کره ماه قبلا توسط دانشمندان امری مسلم شناخته شده بود ولی هرگز تایید نشده بود.

ناسا اعلام کرد: این دو سفینه فضایی به قطب جنوب ماه برخورد کرند.

وسایل و ابزار موجود در این سفینه‌ها برخورد یک
راکت بزرگ خالی به سطح ماه را تایید کرده و تصاویری از سطح ماه چهار دقیقه
پس از اولین برخورد ارسال شده است.

«گری هائوتالوما»، سخنگوی آژانس هوافضای آمریکا در
عین حال گفت: بسیاری از مردم پیش از طلوع خورشید از خواب برخاسته و خود را
برای دیدن بقایای «گریفیث آبزروتیوری» در آسمان لس آنجلس ‌آماده کرده
بودند اما در کامل تعجب به جز خودشان چیزی دیگری نیافتند.

یک استاد دانشگاه هم این نمایش بی نقص را «مایوس
کننده» خواند و گفت: امیدوار بودم پس از برخاستن از خواب شاهد یک نور یا
یک تشعشع قوی باشم.

اولین و قوی ترین برخورد تصور می شد به قدرت و
عظمت انفجار 5/1 تن TNT‌باشد که این امر صورت نگرفت. دومین برخورد هم تنها
یک سوم قدرت اولی را داشت.

موفقیت پزشکان در پیوند سلول‌های بنیادی به قلب یک کودک

در این عمل تهاجمی - که به‌مدت دو ساعت در بیمارستان امام خمینی(ره) تهران انجام شد – سلول‌ها از طریق لوله‌هایی باریک بدون عمل جراحی از طریق سرخرگ‌های محیطی به شریان‌های تغذیه‌کننده‌ی قلب کودک (کرونر) منتقل شدند.

پزشکان ایرانی برای نخستین بار در کشور سلول‌های بنیادی را به‌شیوه‌ای ابداعی به قلب یک کودک 10 ساله‌ی مبتلا به نارسایی شدید قلبی با بیماری گسترده‌ی عضله‌ی قلب (کاردیومیوپاتی) پیوند زدند. به‌گزارش سایت ماهنامه‌ی مهندسی پزشکی، دکتر «علی اکبر زینالو» مجری طرح و سرپرست تیم پیوند با اعلام این خبر افزود: «در این روش پژوهشی، بنیادی مغز استخوان کودک پس از تکثیر و فراوری به قلب پیوند زده شده است». وی ادامه داد: «در این عمل تهاجمی - که به‌مدت دو ساعت در بیمارستان امام خمینی(ره) تهران انجام شد – سلول‌ها از طریق لوله‌هایی باریک بدون عمل جراحی از طریق سرخرگ‌های محیطی به شریان‌های تغذیه‌کننده‌ی قلب کودک (کرونر) منتقل شدند». دکتر «زینالو» تصریح کرد: «در این شیوه با تکنیک پیچیده‌ای، جریان خون شرایین قلب برای جذب بهتر سلول‌ها با بستن وریدهای قلب (سینوس کرونر) کند شده است». وی انجام این عمل بزرگ را نتیجه‌ی تلاش یک گروه ده نفره از محققان و پژوهشگران کشور دانست و اظهار امیدواری کرد با اختصاص بودجه‌ی کافی بتوان به پرسش‌های پیش روی دانشمندان این رشته پاسخ گفت». دکتر «محمدرضا محمد حسنی» عضو گروه پیوند فوق نیز با تأیید این خبر، حال عمومی کودک را پس ازعمل رضایت‌بخش ارزیابی کرد و افزود: «این عمل خوشبختانه بدون عارضه به پایان رسید و بررسی اولیه حاکی از موفقیت پیوند بوده است».

     
منبع خبر : ماهنامه‌ی مهندسی پزشکی

پژوهشگران سوئدی مدعی ساخت نوعی ابرکاغذ شده‌اند که به گفته خودشان از چدن محکم‌تر است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، لارس برگلونه، پژوهشگر انستیتو فن‌آوری سلطنتی سوئد در استکهلم در این زمینه گفت که این نانوکاغذ ابداعی وی برای محکم‌تر کردن کاغذ‌های معمولی، تولید نوارهای چسبنده فوق‌العاده محکم و یا کمک به تولید جایگزین‌های مصنوعی محکم برای بافت‌های بیولوژیک قابل استفاده خواهد بود.

وی افزود که برای تولید این نانوکاغذ بسیار قدرتمند از سلولز - ماده موجود در کاغذ معمولی - استفاده می‌کند.

برگلونه در گفت‌وگو با مجله نیوساینتیست در این خصوص اظهار داشت: نانو رشته‌های سلولزی، نیروی قدرتمند اصلی در تمام ساختارهای گیاهی هستند و ویژگی‌های آنها ابعاد نانومتری، قدرت و استحکام بسیار زیاد است.

وی متذکر شد که او و دستیارانش فرآیند آرامتری را ابداع کرده‌اند که مانع از نابود شدن قدرت سلولز می‌شود که این امر ناشی از فرآیندهای مکانیکی استفاده شده برای خارج کردن رشته‌ها از چوب و ساختن کاغذ از آنها است.

وی در تشریح دستاورد خود اظهار داشت: روش جدید شامل شکستن خمیر چوب با آنزیم‌ها و سپس تکه تکه کردن آن با استفاده از یک همزن مکانیکی است. نیروهای شکست تولید شده باعث می شود که سلولز به آرامی به قطعات رشته‌ای خود تجزیه شود و نتیجه پایانی این است که رشته‌های سالم سلولز در آب غوطه‌ور می‌شوند.

برگلونه در ادامه گفت: همزمان با کشیدن آب، رشته‌ها به هم ملحق شده و شبکه‌ای را با پیوندهای هیدروژنی تشکیل می‌دهند که صفحات مسطحی از نانو کاغذ را تشکیل می‌دهد.

پژوهشگران با انجام آزمایش‌های مکانیکی روی این نانوکاغذ‌ها دریافته‌اند که استحکام این بافت 214 مگا پاسکال است در حالی که استحکام بافتی چدن تنها 130 مگاپاسکال است.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، فضانوردان در این راهپیمایی آخرین اقدامات کار نصب آزمایشگاه علمی "کیبو" ژاپن را انجام دادند و یک مخزن خالی نیتروژن جایگزین کردند.
"ران گران" و "مایک فوسوم" در طول این راه پیمایی که شش ساعت و 33 دقیقه بطول انجامید کارهای تعمیراتی متعددی را انجام دادند و ساعت 20:28 دقیقه به وقت گرینویچ به دورن فضاپیما بازگشتند.
این سومین و اخرین راه پیمایی فضایی برنامه ریزی شده برای این ماموریت 14 روزه بود.
فضاپیمای دیسکاووری روز 31 مه از مرکز فضایی "کندی" در "کیپ کاناورال" در "فلوریدا" به فضا پرتاب شد.
وظیفه اصلی در این ماموریت انتقال و نصب مدول بزرگ مرکزی تحت فشار آزمایشگاه "کیبو" ژاپن و بازوی روباتیک آن بود.
آزمایشگاه فضایی ژاپن که «کیبو» نام دارد، بزرگ‌ترین اتاق ایستگاه فضایی خواهد بود. ارتفاع این آزمایشگاه 37 فوت (بیش از 11 متر) و وزن آن 32 هزار پوند (در حدود 15 هزار کیلوگرم) است.
بخش اول این آزمایشگاه در ماه مارس و در مأموریت قبلی فضایی به فضا رفت و بخش سوم آن نیز در سال آینده میلادی به ایستگاه بین‌المللی فضا منتقل می‌شود.
برای سال جاری میلادی 5 سفر شاتل فضایی برنامه‌ریزی شده که شاتل دیسکاوری سومین شاتلی است که امسال به ایستگاه فضایی سفر کرده است.
بر اساس این گزارش هدف از مأموریت شاتل‌ها تکمیل ساخت ایستگاه بین‌المللی فضا است که تا سال 2010 باید 10 شاتل دیگر به این ایستگاه سفر کنند و کار ساخت ایستگاه فضایی را به اتمام برسانند. بعد از اتمام این مأموریت‌ها شاتل‌های فضایی ناسا بازنشسته خواهند شد و ناسا فضاپیماهای دیگری را برای سفر به ماه جایگزین آن‌ها خواهد کرد.

زمین در آینده‌ی خود امکان برخورد با عطارد یا مریخ را خواهد داشت.

زندگی
بر روی زمین چگونه پایان می‌یابد؟ البته پاسخ معلوم نیست? اما دو مطالعه‌ی
جدید، برخوردی با عطارد یا مریخ را پیش‌بینی می‌کنند که می‌تواند پیش از
آنکه خورشید به غولی قرمز بدل شود و سیاره را در تقریبا 5 میلیارد سال
برشته کند? زندگی بر روی زمین را به سرنوشتی شوم دچار کند.


این
مطالعات نشان می‌دهند که سیارات منظومه‌ی شمسی به چرخش حول خورشید تا
حداقل 40 میلیون سال به صورت پایدار ادامه خواهند داد. ولی پس از آن
احتمال کمی (غیر قابل صرف نظر) وجود دارد که اوضاع به صورتی بسیار بد پیش
خواهد رفت.


منظومه‌ی شمسی در مقیاس زمانی انسان‌ها به نظر
می‌رسد که ساعت‌وار به طور منظم در حرکت است اما آیزاک نیوتن 3 قرن پیش
دریافت که جاذبه گرانشی که سیارات بر یکدیگر اعمال می‌کنند می‌تواند? آنها
را با گذشت زمان به خارج از مدارهای خود متمایل کند. پیش‌بینی آنچه که رخ
خواهد داد به علت چند جسمی بودن مسئله بی‌اندازه مورد سوال قرار می‌گیرد.
امروزه حتی خطاهای کوچک در موقعیت‌های مشاهده شده‌ی سیارات می‌تواند به
عدم قطعیت‌هایی بسیار بزرگ در پیش‌بینی آینده تبدیل شود. به همین علت
اخترشناسان با اطمینان تنها خبر از ثابت بودن منظومه‌ی شمسی برای 40
میلیون سال آینده را می‌دهند.


اگرچه هیچ کس نمی‌تواند با
اطمینان از آنچه که پس از آن رخ می‌دهد بگوید? محاسبات جدید از اطلاعات
کمی در آینده‌ای دورتر خبر می‌دهند. این محاسبات نشان می‌دهند که با
احتمال 1 تا 2 درصد مدار عطارد در طول 5 میلیارد سال آینده قطعا تغییرات
عمده‌ای را خواهد داشت. این رویداد به متزلزل کردن سیارات درونی منظومه‌ی
شمسی می‌انجامد و می‌تواند به برخوردی فاجعه‌آمیز بین زمین و مریخ یا
عطارد منجر شود که حیات موجود در آن زمان را نابود کند.





گرگوری لافلین، نویسنده‌ی مشترک یکی از این مطالعات در
دانشگاه کالیفرنیا-سانتا کروز می‌گوید:"برای مثال در برخوردی سنگین با
مریخ تمامی حیات فوراً نابود می‌شود و زمین با دمای یک ستاره‌ی غول سرخ در
حدود 1000 سال خواهد گداخت." ژاک لاسکار از رصد‌خانه‌ی پاریس در فرانسه
مطالعه‌ی دیگری را تصویب کرد. وی 1001 شبیه‌سازی کامپیوتری از منظومه‌ی
شمسی را در گذر زمان با اندکی اختلاف در شرایط آغازین هر یک از سیارات
برپایه‌ی عدم قطعیت در مشاهدات به اجرا درآورد.

در 1 تا 2
درصد موارد? مدار عطارد با گذشت زمان و در اثر جاذبه‌ی گرانشی مشتری بسیار
کشیده شد. در این موارد? مدار عطارد به خروج از مرکز 0.6 یا بیشتر رسید
(خروج از مرکز صفر به معنای یک دایره‌ی کامل است در حالی که خروج از مرکز
1 بیشترین کشیدگی ممکن را نشان می‌دهد). قرار گرفتن عطارد در چنین مدار
کشیده‌ای? تاثیر متقابل بین عطارد? زهره? مریخ و زمین را افزایش می‌دهد.
شیبه‌سازی‌های پیشین لاسکار نشان می‌دهد که چنین رویدادی تمامی منظومه‌ی
شمسی را آشفته می‌کند. لافلین در گفتگو با نیوساینتیست گفت:" هنگامی که
خروج از مرکز عطارد به حدود 0.6 افزایش می‌یابد? به محل تقاطع با مدار
زهره نزدیک می‌شود".



عطارد و مریخ به هنگام متزلزل شدن
منظومه‌ی شمسی به دلیل جرم‌های به‌ترتیب 6 و 11 درصد جرم زمین? دورتر
پرتاب می‌شوند? زیرا نسبتاً راحت‌تر حرکت می‌کنند. به حرکت در‌آوردن زهره
سخت‌تر است زیرا جرمی معادل با 82 درصد جرم زمین را داراست. در یکی از
شبیه‌سازی‌های لافلین و کنستانتین بتیگین از عطارد، پس از 1.3 میلیارد سال
به سمت خورشید پرتاب شد. در شبیه‌سازی دیگری مریخ پس از 820 میلیون سال از
منظومه‌ی شمسی به بیرون پرت شد و 40 میلیون سال پس از آن عطارد و زهره
برخورد کردند. لافلین گفت: "تعداد زیادی از فجایعی که ممکن است رخ دهد
برای ما روشن شده است و در هر مورد? جزئیات اسف‌بار کاملا متفاوت هستند".

وحشتناک‌ترین
فاجعه برای زمین احتمال برخورد با عطارد یا مریخی عنان گسیخته است. نسبتا
مشخص است که مریخ با زمین چه می‌تواند انجام دهد. اکثر دانشمندان بر این
باورند که جسمی به اندازه‌ی مریخ در ابتدای منظومه‌ی شمسی به زمین برخورد
کرده است و سرانجام از بقایای این برخورد ماه به وجود آمده است. زمین با
این برخورد با اقیانوسی از مذاب تا هزاران درجه گرم شده بود. لافلین
افزود: "پاسخ آینده به چنین اتفاقی فاجعه‌آمیز خواهد بود? اما 98 تا 99
درصد احتمال حرکت ساعت‌وار منظومه‌ی شمسی در 5 میلیارد سال آینده وجود
دارد."

بر اساس تحقیقات
دانشمندان تایوانی، قراردادن نانو ذرات طلا بر روی سطح یک دندان حساس و
سپس تثبیت آنها با استفاده از یک لیزر، می‌تواند دوام دندان حساس را برای
مدت طولانی افزایش دهد.

ماهنامه فناوری نانو در گزارشی اعلام
کرد، این روش که محققان "دانشگاه ملی چونگ - چنگ" و "بیمارستان عمومی
بودهیست دالین تزوچی" آن را ابداع کرده‌اند آماده است تا بر روی دندان‌های
اصلی در یک دوره کوتاه ? ???تا ???? ماهه آزمایش شود.

در این گزارش آمده است، ظاهرا دندان‌های
حساس شامل تعداد زیادی لوله‌های رابط داخلی کوچک هستند که به سیال اجازه
می‌دهند از بین دندان ها عبور کند.
عبور سیال باعث سایش مکانیکی انتهای عصب‌ها در فصل مشترک میان عاج دندان و گوشت می‌شود.
طبق
این گزارش که در فصلنامه فناوری نانو منتشر شده است، این گروه تحقیقاتی
برای درمان این شرایط به سادگی این سوراخ‌های ریز را با نانو ذرات طلایی
که قطر آنها ? ???نانو متر بود ، پر کردند.
برش‌های عمودی از یک سطح
آزمایش تهیه شده از یک دندان انسان ، نشان دادند که نانوذرات طلای این
گروه تحقیقاتی تا عمق حدود دو میکرومتر نفوذ کرده‌اند.