تلسکوپ جدید شکارچی سیارات خارجی ناسا؛کپلر؛ موفق به کشف اتمسفر یک سیاره خارجی گازی عظیم شده است که نشان دهنده امکانات و توانایی عظیم علمی این تلسکوپ است.نتایج این کشف در تاریخ 7آگوست در مجله سانینس منتشر شده است.
این یافته ها بر مبنای آنالیز 10روز داده های جمع آوری شده ،قبل از شروع رسمی اقدامات علمی است.تلسکوپ کپلر در 9مارس 2009 از ایستگاه فضایی کپ کارنیوال در فلوریدا به فضا پرتاپ شد.این رصد ها نشان دهنده دقت بسیار زیاد این تلسکوب حتی قبل از تنظیم صحیح آن و نرم افزار های مربوط به آنالیز داده ها است.
به گفته جان مورس مدیر ماموریت های علمی وبخش اختر فیزیک در شعبه اصلی ناسا در واشینگتن:"به عنوان اولین ماموریت کشف سیارات خارجی ناسا،کپلر دورنمایی مهیج و چشمگیر در راستای شکار سیارات گشوده است." .وی افزود:"کشف اتمسفر این سیاره فقط در مدت کوتاه 10 روز و آن هم به عنوان آزمایش نشان می دهد که شکارچی سیارات زنده و آگاه است!".
به گفته تیم کپلر این داده ها نشان می دهد براستی این ماموریت توانایی یافتن سیارات زمین گون درصورتی که حقیقتاً وجود داشته باشند دارد،.کپلر 3.5سال آینده را صرف جستجوی سیاراتی به اندازه زمین خواهد کرد.این جستجو شامل سیاراتی می شود که در یک منطقه با حرارت ملایم در حال گردش به دور ستارگان هستند و در آنها احتمال یافتن آب است.کپلر این جستجوها را برمبنای اندازه گیری میزان کاهش نور ستارگان به هنگام عبور سیاه از مقابل ستاره مادر می کند.
رصدها از سیاره ای به نام HAT-P-7که به هنگام عبور از مقابل ستاره ای در فاصله 10000سال نوری از زمین کشف شده بود، صورت گرفت.سیاره تنها در مدت 2.2 روز چرخش کامل به دور ستاره انجام می دهد و فاصله آن از ستاره مادر 26 برابر کمتر از فاصله زمین نسبت به خورشید است.
منبع:http://www.physorg.com/news168802063.html
-تاکنون هروقت آهنرباها را به قطعات ریزتر تقسیم می‌کردند، همیشه آهنربایی با دو قطب باقی می‌ماند. اما بالاخره ماده‌ای پیدا شده که خاصیت‌های تک‌قطبی را نشان می‌دهد. آیا فیزیک دوباره به انتهای خود رسیده است؟
یکی از واقعیت‌های فیزیکی این است که هر آهنربایی، هر زمانی که ساخته شده، یک قطب شمال و یک قطب جنوب داشته است. هر وقت پژوهشگران تلاش می‌کردند این دو قطب را از هم جدا کنند، هر تکه خودش به آهنربای تازه‌ای تبدیل می‌شد که دارای هر دو قطب شمال و جنوب بود. اما مدت‌ها است که فیزیکدانان در جستجوی دلیل این امر هستند و چندین دهه در تلاش برای رسیدن به آهنربایی هستند که تنها یک قطب داشته باشد، موجودی که تک‌قطبی مغناطیسی نام گرفته است.
جاناتان موریس، از پژوهشگران مرکز مواد و انرژی هلمهولتز در برلین می‌گوید: « مردم مدت‌ها تک‌قطبی‌ها را در پرتوهای کیهانی و ذرات شتاب‌دار جستجو می‌کردند، حتی در سنگ‌های ماه».
به گزارش نیچر، اکنون موریس و سایرین موفق شده‌اند در بلور‌های کوچکی به اندازه سوراخ گوش، قوی‌ترین نشانه‌ای را که تاکنون برای مغناطیس تک‌قطبی دیده شده بیابند. به نظر می‌رسد که وقتی این بلور‌ها تا نزدیکی صفر مطلق سرد می‌شوند، پر از تک نقاط کوچک شمالی و جنوبی می‌شوند. این نقاط کمتر از یک نانومتر فاصله دارند و نمی‌توان آنها را مستقیما سنجید. با این وجود، موریس و سایر فیزیکدانان معتقدند به آن چه در جستجویش بودند، رسیده‌اند. آنها این مورد را در دو مقاله در نشریه ساینس منتشر کرده‌اند.
این بلور‌ها از موادی ساخته شده‌اند که به یخ فشرده معروف است، چون اتم‌هایش به صورتی مشابه با اتم‌های یخ چیده شده‌اند. اتم‌های این ماده به صورت خاصی روی چهار راس هرم قرار گرفته‌اند. هر اتم مانند یک تکه مغناطیس کوچک عمل می‌کند و وقتی بلور تا دمای نزدیک به صفر مطلق سرد می‌شود، اتم‌های مغناطیسی به صف در می‌آیند. گاهی سه راس از چهار راس هرم با هم در یک ردیف قرار می‌گیرند و منطقه‌ای با مغناطیس شمالی یا جنوبی به وجود می‌آورند که از مرکز هرم تقویت می‌شود. این تقویت به هیچ جرم فیزیکی وابسته نیست، اما دقیقا به همان نحوی عمل می‌کند که انتظار می‌رود یک تک‌قطبی عمل نماید.
مدرک بی‌چون و چرا؟
کار نظری نشان داده است که تک‌قطبی ها احتمالا وجود دارند و احتمالا به طور غیرمستقیم مورد سنجش قرار گرفته‌اند. اما مقاله‌هایی که این بار در نشریه ساینس به چاپ رسیدند، بیانگر اولین آزمایش‌های مستقیم برای ثبت تاثیر تک‌قطبی‌ها بر یخ فشرده هستند. پژوهشگران از نوترون‌ها برای یافتن اتم‌هایی که در بلور در زنجیره‌های بلند ردیف شده‌اند، استفاده کرده‌اند. این زنجیره‌ها که رشته دیراک نامیده می‌شوند، تک‌قطب‌های شمالی و جنوبی را به هم متصل می‌کنند و مانند وجود تک‌قطبی‌ها، در دهه 1930 / 1310 توسط نظریه‌پرداز انگلیسی و برنده جایزه نوبل فیزیک، پل دیراک، پیش‌بینی شده بودند. سنجش دما که در یکی از این مقالات آمده، بحث تک‌قطبی‌ها را تایید می‌کند.
دو مقاله دیگر که قرار است در آرایکس‌ایو به چاپ برسند، به این شواهد می‌افزایند. اولی حاوی مشاهدات بیشتری است و در دومی، برای رساندن نیروی مغناطیسی هر تک‌قطبی به 4.6x10-13 ژول بر تسلامتر، از فناوری‌های تازه‌ای استفاده شده است. استیو برام‌ول، دانشمند مواد در دانشگاه لندن و از نویسندگان این مقالات، معتقد است جمع شدن همه این شواهد با هم برای مغناطیس‌های تک‌قطبی فوق‌العاده است.
پیتر شیفر، از پژوهشگران دانشگاه ایالت پنسیلوانیا، در این باره می‌گوید: « این نوع اندازه‌گیری‌ها باعث می‌شود که تک‌قطبی‌ها قابل‌توجه‌تر شوند، حداقل در ذهن من این طور است. حتی اگر قرار باشد در جای دیگری مستقیما زیر سوال بروند». مثل هر ذره باردار دیگری، تک‌قطبی‌ها هم جذب مخالف خود می‌شوند و قطب‌های شمالی و جنوبی با فاصله‌ای کمتر از یک نانومتر گرد هم می‌آیند. این مسئله باعث می‌شود تفکیک و تشخیص آنها به طور مجزا دشوار باشد. اما، چنان که شیفر می‌گوید: « من خیلی تردید دارم که بگویم غیرممکن است».
برام‌ول اما معتقد است حتی بدون این که یکی از آن‌هارا دیده باشد، مطمئن است که تک‌قطبی‌ها آن‌جا وجود دارند. وی می‌گوید: « فکر نمی‌کنم بعد از این همه مقاله دیگر برای کسی جای چنین سوالی مانده باشد.»
سازمان ناسا با ارائه جدیدترین تصاویری که پس از اتمام تعمیر تلسکوپ فضایی هابل به ثبت رسیده اند باعث شگفتی بسیاری از اخترشناسان شد.
به گزارش خبرگزاری مهر ، اخترشناسان و دانشمندان علوم فضایی با دریافت تصاویر جدیدی که تلسکوپ فضایی هابل به ثبت رسانده است بسیار هیجان زده شده اند. این تصاویر جدید نشان می دهد ماموریتی که توسط فضانوردان و با کمک شاتل آتلانتیس در ماه می به منظور ترمیم هابل انجام گرفت بسیار موفقیت آمیز بوده است.
تصاویر جدید هابل را پدیده های مختلف نجومی از کهکشانهای در حال برخورد گرفته تا ستاره های در حال مرگ تشکیل می دهند. به گفته ناسا این تلسکوپ فضایی یکی از مهمترین و با ارزش ترین تجهیزات علمی است که تا به حال ساخته شده است و باید تا سال 2014 به کار خود ادامه دهد. دوربین جدید هابل به منظور مطالعه دقیق تر بر روی انرژی تاریک و نگاه عمیق تر به ناشناخته های فضا بر روی این تلسکوپ فضایی نصب شده است.
اکنون ناسا به همراه سازمانهای همکارش در تلاشند تلسکوپی بزرگتر و قدرتمندتر از هابل با نام جیمز وب را پس از پایان گرفتن عمر این تلسکوپ جایگزین آن کنند.
فضانوردان آتلانتیس طی ماموریت ترمیم هابل پنج راهپیمایی فضایی به منظور نصب تجهیزات جدید از جمله دوربین شماره سه میدان دید وسیع و تعمیر برخی قسمتهای هابل به انجام رساندند و هابل اکنون بیشتر از هر زمان دیگری به نور حساس بوده و همین خصوصیت کیفیت رصدهای آن را به میزان چشمگیری افزایش داده است.
گروه پنج تایی استفان
این تصویر که گروه پنج تایی استفان را نشان می دهد توسط دوربین جدید هابل به ثبت رسیده است. این گروه در عین حال به گروه برخوردی 92 هیکسون نیز شهرت دارد. مطالعات نشان داده است عضو NGC 7320 این گروه که در چپ و بالای تصویر قرار گرفته نسبت به دیگر اعضای گروه هفت بار به زمین نزدیک تر است.
کهکشان NGC 6217
کهکشان NGC 6217 در واقع اولین تصویری است که پس از تعمیرات و بهبود تجهیزات هابل توسط این تلسکوپ به ثبت رسیده است. تصویر این کهکشان که در فاصله 6 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته به واسطه آزمایش دوربین جدید هابل به ثبت رسیده است.
NGC 6302 یا سحابی پروانه ای
به گزارش مهر، این پدیده کیهانی شباهت بسیار زیادی به پروانه ای زیبا دارد اما در واقع آنچه این سحابی به نام سحابی پروانه ای را به پروانه شبیه کرده است حجم عظیمی از گازهای آشفته است که تا حرارت 36 هزار درجه فارنهایت داغ شده اند و در سرعتی بیش از 965 هزار و 606 کیلومتر بر ساعت در حال درنوردیدن فضا هستند. سرعتی که برای سفر از زمین به ماه در 24 دقیقه کافی خواهد بود. ستاره ای در حال مرگ نیز در مرکز این سحابی قرار گرفته است.
ستارگان خوشه ستاره ای امگا
این تصویر شگفت انگیز از دیگر تصاویر جدیدی است که هابل با تمرکز بر روی مرکز خوشه ستاره ای امگا به ثبت رسانده است این خوشه با عمری در حدود 10 تا 12 بیلیون سال دارای بیش از 10 میلیون ستاره است و در فصله 16 هزار سال نوری از زمین قرار دارد.
به گزارش مهر، ستاره های سفید یا زرد در این تصویر ستاره هایی جوان در ابعاد خورشید هستند، ستاره های نارنجی رنگ نیز ستاره هایی رو به مرگ هستند که در حال از دست دادن سوخت خود هستند. همچنین ستاره های قرمز رنگ در این تصویر اجرامی هستند که تمامی سوخت خود را از دست داده اند و به اجرامی قرمز رنگ و عظیم با ابعادی چند برابر خورشید تبدیل شده اند. بر اساس گزارش بی بی سی، ستاره های آبی رنگ در نهایت نشان دهنده ستاره هایی هستند که تقریبا مرده اند و در تلاشند با سوزاندن هلیوم طول عمر خود را افزایش دهند.
.: Weblog Themes By Pichak :.