تاریخ : چهارشنبه 87/3/15 | 1:35 صبح | نویسنده : روح الامین
همه ما می دانیم که حیات تا چه حد می تواند
دشوار باشد، اما برای میکروب هایی که اخیرا در عمق 1.6 کیلومتری (1 مایلی)
زیر بستر اقیانوس و دور از ساحل کانادا یافت شده اند اینگونه تصور نمی
شود. شرایط زندگی محدود شده است، محیط زیست آنها در دمای 100 درجه
سانتیگراد (212 درجه فارنهایت ) قرار دارد و هنوز این سلولهای بادوام در
حال پیشرفت هستند. در قسمت میانی محل فرود تاریخی ققنوس در قطب شمال مریخ نیز تا کنون هیجان یافتن حیات در سیاره سرخ به اوج خود رسیده است.
دشوار باشد، اما برای میکروب هایی که اخیرا در عمق 1.6 کیلومتری (1 مایلی)
زیر بستر اقیانوس و دور از ساحل کانادا یافت شده اند اینگونه تصور نمی
شود. شرایط زندگی محدود شده است، محیط زیست آنها در دمای 100 درجه
سانتیگراد (212 درجه فارنهایت ) قرار دارد و هنوز این سلولهای بادوام در
حال پیشرفت هستند. در قسمت میانی محل فرود تاریخی ققنوس در قطب شمال مریخ نیز تا کنون هیجان یافتن حیات در سیاره سرخ به اوج خود رسیده است.
هرچند ققنوس برای یافتن حیات طراحی نشده است، اما میزان آب سطح مریخ را برای ارزیابی نشانه های که می توانند احتمال وجود حیات را در مریخ تقویت کنند مورد ارزیابی قرار می دهد.
این
کشف جدید در یک چنین عمقی در زیر سطح زمین می تواند محدودیت های تازه ای
را در کیفیت آخرین حد وجود حیات در کرات دیگر ایجاد کند. دورتر از خط
ساحلی نیوفاوندلند ، دانشمندان در قسمت زیرین بستر اقیانوس مستقر شده اند،
که رکورد پیشین زندگی در زیر زمین را می شکند. این کشف جدید یکی از
بنیادین ترین ساختارهای حیات زمینی را در عمق یک مایلی بدست می دهد.
(رکورد پیشین در عمق 842 متر یا 0.5 مایلی قرار داشت). از آنجایی که من
زیست شناس نیستم. این خبر را همانگونه که از خبرگزاری رویتر منتشر شد نقل
می کنم. رویترز: پروکاریوت ها میکروب هایی فاقد نوکلئید می باشند که شامل
آرچی و برخی انواع باکتریها هستند. فقدان سلولهای نوکلئیدی آنها را از
ایوکاریوتها و یا زندگی تمامی حیوانات و گیاهان متمایز می کند.
پرو
کاریوت ها نمونه هایی از رسوبات حفاری شده هستند که در 111 میلیون سال پیش
ته نشین شده اند. در این عمق رسوبات در معرض دمایی در حدود 60 تا 100 درجه
سانتیگراد (140 درجه فارنهایت) قرار می گیرند. جان پارکس –پروفسور دانشگاه
والس – معتقد است این نوع میکروب حتی می تواند در اعماق ژرف تر نیز زندگی
کند. او معتقد است که اکثر پروکاریوتها را می توان در عمق 4 کیلومتری در
زیر بستر اقیانوس یافت. در اینجا این سوال پیش می آید که آیا زندگی در
دیگر سیارات تنها در اعماق پوسته ممکن است ودر سطح خیر؟
پروفسور جان
پارکس می گوید " اگر زیست کره ذاتی در زیر اقیانوس بر روی زمین وجود دارد
پس می تواند در کرات دیگر نیز وجود داشته باشد. تنها با گرفتن یک بیل خاک
از سطح مریخ نمی توان گفت که آیا حیات در مریخ وجود دارد یا خیر ."
تلاش
هایی که توسط فضاپیمای پیشین بمنظور تحلیل سطح مریخ برای میکروب های فرا
زمینی صورت گرفته نیز گویای همین مطلب است. با این حال با بررسی و تحلیل
ترکیب سطحی برای مواد مورد نیاز لازم برای ادامه بقا (که آنها را می
شناسیم)، می توان اطلاعات مفیدی را بدست آورد. به عنوان مثال تصور می شود
که فضاپیمای فونیکس برای یافتن حیات در مریخ طراحی شده است در صورتیکه این
فضاپیما به منظور تحلیل لایه سنگی بالای مریخ برای بررسی میزان آب و
همچنین اثبات اینکه آب مایع ممکن است در گذشته نزدیک یکبار در مریخ جریان
داشته است، ساخته شده است. حال ما محدوده ای را که در آن احتمال یافتن
حیات است گسترش داده ایم، ماموریت در مریخ به یک پناهگاه زیر زمینی در زیر
سطح آن نیاز خواهد داشت و مجبور هستیم تا آن زمان که خودمان این کار را
انجام دهیم منتظر بمانیم.
مشخص نیست که این میکروب های زیر زمینی از
کجا انرژی خود را دریافت می کنند. احتمالا تابش خورشید عامل این انرژی
نیست. متان و گرمایی که از دهانه آتشفشان به بیرون پرتاب می شود
کاندیداهای بهتری برای انرژی هستند. در اینجا یک مساله وجود دارد که مربوط
به یافت حیاط در اعماق است. که برنامه احتمالی برای دفع دی اکسید کربن
اعماق زمین را پیچیده می کند.این یک اکوسیستم دست نخورده است که رونمایی
از آن منجر به از دست رفتن بخشی از نتایج برای این کولن های میکروبی خواهد
شد. با این حال ممکن است عده ای را بتوان با پنل آب و هوایی u.N که حاکی
از آن است که دفن دی اکسید کربن در آینده می تواند یک ابزار کلیدی برای
جلوگیری از گریز گاز های گلخانه ای به درون اتمسفر شود متقاعد کرد.
این
کشف جدید در یک چنین عمقی در زیر سطح زمین می تواند محدودیت های تازه ای
را در کیفیت آخرین حد وجود حیات در کرات دیگر ایجاد کند. دورتر از خط
ساحلی نیوفاوندلند ، دانشمندان در قسمت زیرین بستر اقیانوس مستقر شده اند،
که رکورد پیشین زندگی در زیر زمین را می شکند. این کشف جدید یکی از
بنیادین ترین ساختارهای حیات زمینی را در عمق یک مایلی بدست می دهد.
(رکورد پیشین در عمق 842 متر یا 0.5 مایلی قرار داشت). از آنجایی که من
زیست شناس نیستم. این خبر را همانگونه که از خبرگزاری رویتر منتشر شد نقل
می کنم. رویترز: پروکاریوت ها میکروب هایی فاقد نوکلئید می باشند که شامل
آرچی و برخی انواع باکتریها هستند. فقدان سلولهای نوکلئیدی آنها را از
ایوکاریوتها و یا زندگی تمامی حیوانات و گیاهان متمایز می کند.
پرو
کاریوت ها نمونه هایی از رسوبات حفاری شده هستند که در 111 میلیون سال پیش
ته نشین شده اند. در این عمق رسوبات در معرض دمایی در حدود 60 تا 100 درجه
سانتیگراد (140 درجه فارنهایت) قرار می گیرند. جان پارکس –پروفسور دانشگاه
والس – معتقد است این نوع میکروب حتی می تواند در اعماق ژرف تر نیز زندگی
کند. او معتقد است که اکثر پروکاریوتها را می توان در عمق 4 کیلومتری در
زیر بستر اقیانوس یافت. در اینجا این سوال پیش می آید که آیا زندگی در
دیگر سیارات تنها در اعماق پوسته ممکن است ودر سطح خیر؟
پروفسور جان
پارکس می گوید " اگر زیست کره ذاتی در زیر اقیانوس بر روی زمین وجود دارد
پس می تواند در کرات دیگر نیز وجود داشته باشد. تنها با گرفتن یک بیل خاک
از سطح مریخ نمی توان گفت که آیا حیات در مریخ وجود دارد یا خیر ."
تلاش
هایی که توسط فضاپیمای پیشین بمنظور تحلیل سطح مریخ برای میکروب های فرا
زمینی صورت گرفته نیز گویای همین مطلب است. با این حال با بررسی و تحلیل
ترکیب سطحی برای مواد مورد نیاز لازم برای ادامه بقا (که آنها را می
شناسیم)، می توان اطلاعات مفیدی را بدست آورد. به عنوان مثال تصور می شود
که فضاپیمای فونیکس برای یافتن حیات در مریخ طراحی شده است در صورتیکه این
فضاپیما به منظور تحلیل لایه سنگی بالای مریخ برای بررسی میزان آب و
همچنین اثبات اینکه آب مایع ممکن است در گذشته نزدیک یکبار در مریخ جریان
داشته است، ساخته شده است. حال ما محدوده ای را که در آن احتمال یافتن
حیات است گسترش داده ایم، ماموریت در مریخ به یک پناهگاه زیر زمینی در زیر
سطح آن نیاز خواهد داشت و مجبور هستیم تا آن زمان که خودمان این کار را
انجام دهیم منتظر بمانیم.
مشخص نیست که این میکروب های زیر زمینی از
کجا انرژی خود را دریافت می کنند. احتمالا تابش خورشید عامل این انرژی
نیست. متان و گرمایی که از دهانه آتشفشان به بیرون پرتاب می شود
کاندیداهای بهتری برای انرژی هستند. در اینجا یک مساله وجود دارد که مربوط
به یافت حیاط در اعماق است. که برنامه احتمالی برای دفع دی اکسید کربن
اعماق زمین را پیچیده می کند.این یک اکوسیستم دست نخورده است که رونمایی
از آن منجر به از دست رفتن بخشی از نتایج برای این کولن های میکروبی خواهد
شد. با این حال ممکن است عده ای را بتوان با پنل آب و هوایی u.N که حاکی
از آن است که دفن دی اکسید کربن در آینده می تواند یک ابزار کلیدی برای
جلوگیری از گریز گاز های گلخانه ای به درون اتمسفر شود متقاعد کرد.
منبع لاتین : universetoday
.: Weblog Themes By Pichak :.