تاریخ : پنج شنبه 87/1/22 | 1:52 صبح | نویسنده : روح الامین
به احتمال زیاد بقایای گروهی از کهکشان‌ها
هستند که در گذشته نه چندان دور با یکدیگر ترکیب شده‌اند و اکنون یک مجموع
فسیل را تشکیل می‌دهند.و کهکشان‌های کوتوله‌‌ای که آن را احاطه کرده‌اند
NGC
1132 در فاصله تقریبا 320 میلیون سال نوری در صورت فلکی نهر، متعلق به
دسته کهکشان‌های بیضوی غول‌پیکر است. و به احتمال زیاد یک تجمع عظیم
کهکشانی این فسیل کیهانی را پدید آورده است. در این تجمع، برخورد پی در پی
کهکشان‌ها یک کهکشان بزرگ و درخشنده بیضوی به وجود آورده که از کهکشان‌های
معولی نوع بیضوی درخشنده‌تر است.
در نور مرئی،1132 NGC یک
کهکشان بیضوی منفرد و دور افتاده به نظر می‌رسد. اما، مطالعات نشان
می‌دهد که 1132 NGC در هاله‌ای از ماده تاریک قرار دارد که مقدارش با ماده
تاریک خوشه‌هایی که ده‌‌ها یا صدها کهکشان دارند قابل مقایسه است.
همچنین،1132 NGC تابش قوی پرتو X دارد که منبع آن حجم زیادی از گاز داغ
است. این حجم گاز غالبا در کهکشان‌های خوشه‌‌ای یافت می‌شود. تابش پرتو X
در1132 NGC به محدوده‌‌ای از فضا گسترش می‌یابد که 10 بار وسیع تر از شعاع
کهکشان در نور مرئی (120000 سال نوری) است. این شواهد نشان می‌دهند که
1132 NGC نه یک کهکشان منفرد که یک کهکشان خوشه‌‌ای است.
منشاء
این گروه فسیل شده هنوز ناشناخته است. محتمل‌ترین توضیح این است که یک
کهکشان به طور افسارگسیخته هر آنچه اطراف خود بوده را بلعیده و حاصل نهایی
این بلعیدن، گروه فسیل شده است. توضیح دیگر این است که شاید این گروه
پدیده‌های کمیابی باشند که در جایی یا در زمانی تشکیل شده‌اند که رشد
کهکشان‌های با اندازه متوسط تا حدی متوقف شده و تنها یک کهکشان بزرگ شکل
گرفته است.
در این تصویری که تلسکوپ فضایی
هابل آن را تهیه کرده، هزاران خوشه کروی و قدیمی از کهکشان‌ها 1132 NGC
را احاطه کرده‌اند. این کهکشان‌ها احتمالا بازمانده کهکشان‌هایی هستند که
1132 NGC آنها را بلعیده است. در زمینه عکس کهکشان‌های بسیار دور هم دیده
می‌شوند. دانشمندان با استفاده از تلسکوپ‌های فضایی محیط اطراف
کهکشان‌هایی مانند 1132 NGC را مطالعه می‌کنند تا با تحلیل خواصشان چگونگی
تشکیل آنها را دریابند.
کهکشان‌های بیضوی ظاهری یکنواخت و هموار
دارند. صدها میلیون تا صدها تریلیون ستاره دارند و شکلشان از تقریبا کروی
تا بیضوی بسیار کشیده متغیر است. درخشش زردفام این کهکشان‌ها نشان سن
زیادشان است. از آنجا که کهکشان‌های بیضوی گاز سرد زیادی ندارند،
نمی‌توانند بیش از این ستاره تولید کنند.
بسیاری از کهکشان‌ها،
از جمله کهکشان راه شیری، در گروه‌هایی قرار دارند که به دام گرانش
یکدیگر افتاده‌اند. گاهی گرانش باعث می‌شود کهکشان‌ها با یکدیگر برخورد
کنند و حتی در قالب یک کهکشان منفرد با هم ترکیب شوند.
شواهد
محکمی وجود دارد که نشان می‌دهد راه شیری هم یک کهکشان‌‌‌خوار بوده که در
طی عمر خود تعداد زیادی از کهکشان‌های کوچکتر را بلعیده و ستاره‌هایشان را
از آن خود کرده است.
هستند که در گذشته نه چندان دور با یکدیگر ترکیب شده‌اند و اکنون یک مجموع
فسیل را تشکیل می‌دهند.و کهکشان‌های کوتوله‌‌ای که آن را احاطه کرده‌اند
NGC
1132 در فاصله تقریبا 320 میلیون سال نوری در صورت فلکی نهر، متعلق به
دسته کهکشان‌های بیضوی غول‌پیکر است. و به احتمال زیاد یک تجمع عظیم
کهکشانی این فسیل کیهانی را پدید آورده است. در این تجمع، برخورد پی در پی
کهکشان‌ها یک کهکشان بزرگ و درخشنده بیضوی به وجود آورده که از کهکشان‌های
معولی نوع بیضوی درخشنده‌تر است.
در نور مرئی،1132 NGC یک
کهکشان بیضوی منفرد و دور افتاده به نظر می‌رسد. اما، مطالعات نشان
می‌دهد که 1132 NGC در هاله‌ای از ماده تاریک قرار دارد که مقدارش با ماده
تاریک خوشه‌هایی که ده‌‌ها یا صدها کهکشان دارند قابل مقایسه است.
همچنین،1132 NGC تابش قوی پرتو X دارد که منبع آن حجم زیادی از گاز داغ
است. این حجم گاز غالبا در کهکشان‌های خوشه‌‌ای یافت می‌شود. تابش پرتو X
در1132 NGC به محدوده‌‌ای از فضا گسترش می‌یابد که 10 بار وسیع تر از شعاع
کهکشان در نور مرئی (120000 سال نوری) است. این شواهد نشان می‌دهند که
1132 NGC نه یک کهکشان منفرد که یک کهکشان خوشه‌‌ای است.
منشاء
این گروه فسیل شده هنوز ناشناخته است. محتمل‌ترین توضیح این است که یک
کهکشان به طور افسارگسیخته هر آنچه اطراف خود بوده را بلعیده و حاصل نهایی
این بلعیدن، گروه فسیل شده است. توضیح دیگر این است که شاید این گروه
پدیده‌های کمیابی باشند که در جایی یا در زمانی تشکیل شده‌اند که رشد
کهکشان‌های با اندازه متوسط تا حدی متوقف شده و تنها یک کهکشان بزرگ شکل
گرفته است.
در این تصویری که تلسکوپ فضایی
هابل آن را تهیه کرده، هزاران خوشه کروی و قدیمی از کهکشان‌ها 1132 NGC
را احاطه کرده‌اند. این کهکشان‌ها احتمالا بازمانده کهکشان‌هایی هستند که
1132 NGC آنها را بلعیده است. در زمینه عکس کهکشان‌های بسیار دور هم دیده
می‌شوند. دانشمندان با استفاده از تلسکوپ‌های فضایی محیط اطراف
کهکشان‌هایی مانند 1132 NGC را مطالعه می‌کنند تا با تحلیل خواصشان چگونگی
تشکیل آنها را دریابند.
کهکشان‌های بیضوی ظاهری یکنواخت و هموار
دارند. صدها میلیون تا صدها تریلیون ستاره دارند و شکلشان از تقریبا کروی
تا بیضوی بسیار کشیده متغیر است. درخشش زردفام این کهکشان‌ها نشان سن
زیادشان است. از آنجا که کهکشان‌های بیضوی گاز سرد زیادی ندارند،
نمی‌توانند بیش از این ستاره تولید کنند.
بسیاری از کهکشان‌ها،
از جمله کهکشان راه شیری، در گروه‌هایی قرار دارند که به دام گرانش
یکدیگر افتاده‌اند. گاهی گرانش باعث می‌شود کهکشان‌ها با یکدیگر برخورد
کنند و حتی در قالب یک کهکشان منفرد با هم ترکیب شوند.
شواهد
محکمی وجود دارد که نشان می‌دهد راه شیری هم یک کهکشان‌‌‌خوار بوده که در
طی عمر خود تعداد زیادی از کهکشان‌های کوچکتر را بلعیده و ستاره‌هایشان را
از آن خود کرده است.
.: Weblog Themes By Pichak :.